SUKNIE WIEJSKIE - używały kobiety zamieszkujące wsie i mniejsze miejscowości. Strój składa się z luźnej spódnicy, zwykle kolorowej i uszytej z niegniecącego się materiału. Na co dzień kobiety zakładały spódnicę zwaną: CIASNOCHA - była to spódnica wiejska nie przestronna i fałdzista, lecz wąska z oszczędności. Górną część stroju kobiecego stanowiły bluzki, zrobione z lekkiego materiału, które zjawiły się na stale w ubiorze pod koniec XIX wieku. Wierzchnie okrycie dopełniały gorset i bolerko czyli krótka kamizelka z rękawami, noszona na bluzce lub na gorseciku umożliwiająca swobodę ruchów.
Takie stroje nosiły m.in.: kwiaciarki, szynkarki
Strój wiejski składający się ze spódnicy uszytej z satyny cienkiej o wzorze łączki i bluzki z tkaniny wykończonej grubą, szeroką GIPIURĄ czyli koronką z nici jedwabnych lub lnianych, która była szczególnie modna w drugiej połowie XIX wieku Do tego stroju kobiety zakładały 2-3 halki. Jest to przykład sukni wiejskiej odświętnej na wyjścia np. do kościoła lub na randki.
Spódnica bordowa uszyta z grubego materiału na chłodniejsze dni z dodatkiem dwukolorowej kratki. Bluzka cotton z kamizelką w kratkę. To strój na piknik, na wyjścia do ogrodów, do zbierania owoców lub ziół.
SUKNIE SPACEROWE - rozpowszechnione w miastach i dworkach, służyły paniom do przechadzek i przejażdżek powozami oraz do składania wizyt towarzyskich. Strój składał się z wygodnej sukni, kapelusza, pantofli, rękawiczek i parasolki.
Suknie szyto z lekkich, zwiewnych materiałów, swobodnie puszczonych.
Suknia zielona uszyta z grubej satyny sukienkowej wykończonej złotymi i czarnymi dodatkami. To przykład sukni spacerowo-wizytowej.
Suknia uszyta z grubej tafty w kolorze ciemnej brzoskwini. Strój składa się ze spódnicy i gorsetu ozdobionego niebieską lamówką. Jest to jedna z odmian sukni zwana TURNIURĄ. To suknia z wydatnym spiętrzeniem z tyłu bioder, modna pod tą nazwą w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XIX wieku, rozwinęła się z krynoliny. Strój wzbogaca torebka – sakiewka, z tego samego materiały i modny kapelusik. Suknie takie nosiły zamożne panie na spacery i wizyty.
Suknia barokowa XVIII wieczna uszyta z bistoru w kwiatki ,wykończona czarnymi i srebrnymi ozdobami. Na szyi delikatna ozdoba z koronki.
SUKNIE BALOWE - wykwintne, piękne suknie szyte z dobrych materiałów takich jak: jedwab, atłas, aksamit, które panie zakładały wybierając się na salony i bale. W takiej sukni panie prezentowały się doskonale w rytmie walca…. u boku eleganckiego pana w smokingu lub we fraku, modnych szczególnie u schyłku XIX wieku.
Suknia brzoskwiniowa, cukierkowa uszyta z cienkiej patyny. To spódnica z gorsetem wykończona koronką haftowaną, rękawy bufiaste czyli bardzo obszerne i zmarszczone z takimi samymi wykończeniami. Rękawiczki i wachlarz dopełniają całości.
Suknia czekoladowa uszyta z dzianiny atłasowej wykończonej bawełnianą szeroką koronką zwaną BERTA – była to szeroka opaska z koronki lub jedwabiu, podobna do kołnierzyka, biegnąca wokół dużego wycięcia sukni kobiecej, szczególnie w strojach balowych. Koronkowa berta stanowiła odpowiednik prawdziwego kołnierzyka, nie istniejącego wobec odsłoniętej szyi. Modna szczególnie za czasów secesji, była echem obfitego przybrania z koronek noszonego za Ludwika XIV. Całość stroju uzupełnia koronkowy wachlarz w kolorze cappuccino.
Sukienka balowa niebieska z kokardą.
Sukienka balowa seledynowa z kokardą z tyłu, we włosach wstążka w takim samym kolorze.
Sukienka balowa granatowa.
Sukienka balowa czerwona z wachlarzem.
Sukienka spacerowa w kolorze oliwkowym, we włosach kokarda w tym samym kolorze.
Sukienka spacerowa z różyczką i kapelusikiem.
Sukienka wiejska.